Η Ομιλία έγινε στο Πνευματικό Κέντρο του Ιερού Ναού Κοιμήσεως της Θεοτόκου (Παναγίτσας Μασταμπά Ηρακλείου Κρήτης) την Δευτέρα 15 Απριλίου 2024.
Ο π. Μάρκος Τζανακάκης είναι Αρχιμανδρίτης, Ιεροκήρυκας της Ιεράς Μητροπόλεως Καλαβρύτων και Αιγιαλείας.
[Σύλλογος «Φίλοι του Αγίου Όρους
Ηρακλείου»]
Ό,τι και να κάνει ο μισόκαλος διάβολος,
υπάρχουν κάποια πράγματα
που δε μπορεί να μας τα στερήσει...
Παράδειγμα...
...το ουράνιο τόξο μετά τη βροχή.
Σημάδι ότι ο Κατακλυσμός
του Νώε δε θα ξαναγίνει.
Παράδειγμα...
...οι προφητείες φωτισμένων [εν ζωή] ανθρώπων.
Καταστάσεις που θα δε θα επαληθευτούν
αν ο κόσμος επιστρέψει στο Θεό.
Αφού δεν μας ένοιαζε όσο ήμαστε καλά,
ίσως φανούμε έξυπνοι
όταν νιώσουμε πως απειλείται η ευτυχία
μας.
Παράδειγμα...
...οι Άγιοι.
Αυτοί που όσο μακριά κι αν [μας φαίνεται πως] είναι,
εκείνοι μας ακούν και μεσιτεύουν για εμάς.
Παράδειγμα...
...τα θαύματα που ζουν στην καθημερινότητά τους οι άνθρωποι.
Ακόμη κι αν δεν τα αναγνωρίζουν
ή δεν τα αποδίδουν στο Θεό.
Άλλωστε ο Θεός δε θεράπευσε μόνο τον ένα λεπρό
που γύρισε να τον ευχαριστήσει
μα και τους δέκα.
Παράδειγμα...
...τα φυτά που πάντοτε ανθίζουν την άνοιξη.
Ειδικά αυτά που έχουν τόση χαρά μέσα τους,
μα τόση πολλή χαρά
που μέχρι και το σκληρό και μουντό μπετόν
θα σπάσουν για να τη δείξουν.
Άλλο τι θα κάνουν οι άνθρωποι μόλις
τα δουν!
Βέβαια...
Ωραία τα παραδείγματα
αλλά τι χρειαζόμαστε πραγματικά
για να ανταπεξέλθουμε σε αυτές τις ημέρες;
Η αλήθεια είναι πως χρειαζόμαστε
κάτι πολύ ταπεινό και απλό.
Κάτι που - αν το δεις υλικά -
κοστίζει το πολύ 2 ευρώ τα 100 γραμμάρια.
Αν το δεις πνευματικά όμως
είναι το μόνο που χρειάζεσαι ως βάση
για να Ζήσεις Ζωήν αιώνιον.
Κι ό,τι άλλο θα μας δοθεί πάνω
σε αυτό...
Τι είναι αυτό θα μου πεις;
Κάτι απλό και ταπεινό όπως προείπαμε.
Άλλωστε, σε αυτή τη συχνότητα πιάνει σήμα ο Θεός,
όπως έλεγε κι ο Άγιος Παΐσιος.
Το μόνο λοιπόν που χρειαζόμαστε
είναι ένα κόκκο σινάπεως.
Όταν έφτασαν στο πλήθος,
τον πλησίασε ένας άνθρωπος,
γονάτισε μπροστά του και του είπε:
«Κύριε, σπλαχνίσου το γιο μου, γιατί είναι επιληπτικός και υποφέρει· πολλές φορές μάλιστα πέφτει στη φωτιά και στο νερό.
Τον έφερα στους μαθητές σου, αλλά δεν μπόρεσαν να τον θεραπεύσουν».
Ο Ιησούς απάντησε:
«Γενιά άπιστη και διεφθαρμένη, ως πότε θα είμαι μαζί σας; Ως πότε θα σας ανέχομαι; Φέρτε τον μου εδώ».
Ο Ιησούς επιτίμησε το δαιμόνιο, και βγήκε απ’ αυτόν· από κείνη την ώρα το παιδί γιατρεύτηκε.
Πήγαν τότε ιδιαιτέρως στον Ιησού οι μαθητές και τον ρώτησαν:
«Γιατί εμείς δεν μπορέσαμε να το βγάλουμε;».
«Εξαιτίας της απιστίας σας», τους είπε ο Ιησούς.
«Σας βεβαιώνω πως, αν έχετε πίστη έστω και σαν κόκκο σιναπιού, θα λέτε σ’ αυτό το βουνό “πήγαινε από ’δω εκεί”, και θα πηγαίνει· και τίποτα δε θα είναι αδύνατο για σας.
Αυτό το
δαιμονικό γένος δε βγαίνει παρά μόνο με προσευχή και νηστεία».
[ΚΑΤΑ ΜΑΤΘΑΙΟΝ 14:20]
"αμφ." ΥΓ:
Και που ξέρεις;
Μπορεί το σινάπι που λείπει από μας,
να το΄χουν άνθρωποι,
όπως "ο θείος Γιώργος"...
~ ΓΕΡΟΝΤΑ, κάποιες φορές λησμονῶ νά πάρω μαζί μου τό βιβλιαράκι τῶν Χαιρετισμῶν καί ἔτσι σέ μία δύσκολη περίσταση δέν ἔχω ἀπό πού νά τούς διαβάσω.
- Καί τόσο καιρό δέν τούς ἔχεις μάθει ἀπ’ἔξω;
Ὁ Κανάρης καί τά παλλικάρια του
πρίν νά πυρπολήσουν τά ἐχθρικά πλοῖα
ἔκαμαν μέ εὐλάβεια στήν ἀκροθαλασσιά
τήν Παράκληση καί τούς Χαιρετισμούς τῆς Θεοτόκου
καί μετά ἐμβαίναν στό πλεούμενό τους.
Ἦταν ὅμως σκοτάδι,
ἀλλά κερί ἤ φανό δέν ἔπρεπε νά ἀνάψουν
διότι θά τούς ἔβλεπε ἀπό ἀπέναντι ὁ ἐχθρός.
Σε κάθε Προηγιασμένη Θεία Λειτουργία διαβάζεται ο 121ος ψαλμός.
Στον στίχο 7 του ψαλμού αυτού θα βρούμε τη φράση "ἐν ταῖς πυργοβάρεσί σου".
Η λέξη "πυργοβάρεσι" (δοτική πληθυντικού του
ουσιαστικού "ἡ πυργόβαρις") ακούγεται παράδοξη στ' αυτιά μας, καθώς δεν φαίνεται
να μας θυμίζει κάτι -- και όχι άδικα, καθώς παρουσιάζεται εδώ για μία και
μοναδική φορά, όχι μόνο στην Παλαιά Διαθήκη, όχι μόνο στην Αγία Γραφή, αλλά σε
ολόκληρη την Αρχαιοελληνική Γραμματεία!
Πρόκειται για λέξη σύνθετη. Τα συνθετικά της είναι οι λέξεις "πύργος" και "βᾶρις".
Αξίζει να σταθούμε στη δεύτερη από αυτές ("βᾶρις").
Αρχικά δήλωνε αβαθές φαρδύ και επίπεδο ποταμόπλοιο που το χρησιμοποιούσαν, κυρίως στην Αίγυπτο, για τη μεταφορά γεωργικών προϊόντων ή λίθων.
Προέρχεται λοιπόν από την αρχαία αιγυπτιακή / κοπτική λέξη "bari", που σημαίνει "(αβαθές) πλοιάριο".
Μάλιστα, κατά την επικρατέστερη ετυμολογική εκδοχή, τα Λατινικά παρέλαβαν αυτούσια την αρχαιοελληνική λέξη ("βᾶρις" - "baris") και τη μετεξέλιξαν αργότερα σε "barca", απ' όπου προήλθε (ως αντιδάνειο πλέον) η νεοελληνική "βάρκα", αλλά και λέξεις όπως "μπάρκο", "μπαρκάρω" κ.λπ.!
Επίσης, "βάρις" (ή "πυργόβαρις"!)
στα Νέα Ελληνικά ήταν παλαιότερα τύπος θωρακισμένου πολεμικού πλοίου, η εξέλιξη
του οποίου οδήγησε στα σύγχρονα θωρηκτά.
Σε επόμενο στάδιο, πάντα όμως στα Αρχαία Ελληνικά, η λέξη "βᾶρις" απέκτησε τη (μεταφορική) σημασία "μεγάλη/ογκώδης οικία", "πύργος / οχυρωμένο κτίσμα", "ανάκτορο".
Τη σημασία "ανάκτορο" θα βρούμε,
μεταξύ άλλων, στο Β΄ Παραλειπομένων 36:19: "κατέσκαψε τὸ τεῖχος Ἱερουσαλὴμ καὶ τὰς βάρεις αὐτῆς ἐνέπρησεν" ( = "κατέσκαψε
τα τείχη της Ιερουσαλήμ και έβαλε φωτιά στα ανάκτορά της").
Η
"πυργόβαρις" --για να ξαναγυρίσουμε σ' αυτή-- είναι επομένως
"οχυρό με επάλξεις", "φρούριο", "προμαχώνας",
"οχυρωμένο ογκώδες κτίσμα με πύργους".
|το κείμενο από τον Andreas Moratos
|εμείς από την εκ των "συν αυτώ", Θεοδούλα Παρασκευοπούλου
Επειδή γνωστοί και άγνωστοι,
μικροί και μεγάλοι,
φίλοι κι "εχθροί",
μας ρωτάτε.
Μέρες μετά την επιστροφή στη βάση μας
από το προσκύνημα στο Περιβόλι της Μάνας μας...
Αν θα επιχειρούσαμε να εξηγήσουμε,
αυτό που νιώθουμε,
μοιάζει πιο πολύ με μια κατάσταση,
με μια απροσδιόριστη,
αλλά όχι και ανεξήγητη χαρά
που μας συνοδεύει σχεδόν όλη τη μέρα...
Μια κατάσταση που απ΄ό,τι φαίνεται
επικρατεί στην ψυχή όποιου,
έστω και αναξίως (καλή ώρα),
παλεύει να πλησιάσει
και γι'αυτό επιχειρεί
κάποια νηπιώδη βήματα
προς τον
Χριστό.
Κι Εκείνος ως απέραντη Αγάπη που είναι,
τα μεταμορφώνει σε γιγάντια
και "ανταποδίδει" με τρόπους
φανερά σκανδαλώδεις στα ανθρώπινα μέτρα...
Με απολαύσεις επίγειες...
... και επουράνιες...
Με ευλογίες ανεκτίμητες...
πέρασμα και διαμονή σε αρχοντικά...
με γνωριμίες απερίγραπτες,
με χαμόγελα και μορφές βγαλμένες από τα συναξάρια των αγίων, πέραν του παρόντος κόσμου του απατεώνος...
Τέτοιες και τόσες εμπειρίες - ευλογίες,
που ενώ συμβαίνουν όλες μέσα σε 3-4 μέρες,
η τροφοδοσία που προκύπτει
μοιάζει διαρκής και ατελείωτη
λες και έλειψες
15 μέρες τουλάχιστον...
Και εφόσον όλοι,
διψασμένοι να μάθουν
και ν΄ακούσουν για Χριστό,
σε ρωτούν τι και πως...
Και συ, άλλο που δεν ήθελες...
Συνειδητοποιείς όμως παρ΄όλα αυτά,
πως ανταποκρίνεσαι πλέον
με τέτοια ευκολία,
συλλαμβάνοντας μάλιστα έναν άλλο εαυτό σου,
που ξεκινά να περιγράφει,
να αφηγείται,
να δείχνει φωτογραφίες και video,
προσπαθώντας έτσι
με ανθρώπινα,
φτωχά και πεπερασμένα λόγια
να περιγράψει όσα κανονικά
δεν γίνεται να περιγραφούν.
Και όλο να βγαίνουν
στην επιφάνεια του μυαλού σου
πράγματα που ξέχασες,
γεγονότα που δεν κατάλαβες,
συμπεριφορές που δεν ερμήνεψες,
αποκαλύψεις που δεν έφτασε ακόμα η ώρα τους...
Και να μην βγαίνει από τη σκέψη σου
εκείνη η Μάνα η Ιεροσολιμίτισσα,
στο κελί του Αγίου Παππού μας,
που είχε πει πως είναι η κοντινότερη όλων
στην πραγματική μορφή Της...
όπως και η μεγαλοπρέπεια
της Γοργουπηκόου στο Δοχειάρι...
ή ο πόνος της Εσφαγμένης στο Βατοπαίδι,
αλλά και η αυστηρή γλύκα του Τιμίου Προδρόμου...
στο κελί των αδερφών σου,
που βρίσκεται κάτω από την ασφαλέστατο σκέπη
της Πορταϊτισσας...
...Συνειδητοποίησα
πως ενώ μιλάς διαρκώς και ασταμάτητα,
κρύβεις μοναχά λίγα-ελάχιστα
που νιώθεις πως πρέπει να κρατήσεις
μόνο για σένα και τους δικούς,
σαν μια αποθήκη δύναμης,
πίστης,
αφοσίωσης
και αγάπης
που κάποια στιγμή,
ίσως και πολύ σύντομα,
ενδέχεται να χρειαστείς...
Αναστάσιμο και το δικό του προσκλητήριο.
"Να μετάσχει στην χαρά Του θέλησε ο
Κύριος", μας είπε η δική μας πνευματική μητέρα, γερόντισσα Αγάθη.
"Όταν έρθει η ώρα να φύγω, τέτοιες μέρες
θα 'θελα να με καλέσει κι εμένα κοντά Του..."
συμπλήρωσε.
Πόσο μας παρηγορησαν τούτα τα λόγια!
17 Απριλίου 2023 κι οι δείκτες του ρολογιού της επίγειας ζωής σταμάτησαν για τον πατέρας μας στις 16:50 το απόγευμα, δεύτερης μέρας του Πάσχα.
Μέρα Λαμπρής, αλλά και μέρα... λαμπρή, καθώς ο ήλιος ακτινοβολούσε γιορτάζοντας μαζί με όλη τη φύση την Ανάσταση!
Αναστάσιμα και τα λόγια στην Εξόδιο.
Πώς να λυπηθεί κανείς,
όταν ακούει το "Χριστός Ανέστη"
και εκείνο το συγκλονιστικό:
"...και τοις εν τοις μνημασι ζωήν χαρισαμενος"!...
Πώς να τρέξει δάκρυ θλίψης στη χαρά;
Δάκρυα χαράς ναι, για την τιμή!
Δάκρυα χαράς που η ψυχή άφηνε το ανήμπορο, ταλαιπωρημένο και σταυρωμένο σαρκίο και πετούσε ελεύθερη από πόνο, δάκρυ και στεναγμό επιστρέφοντας στην αγκαλιά του δημιουργού Της.
Δάκρυα ευγνωμοσύνης για τούτο τον πατέρα- δώρο σε μας, τον πράο, τον μειλίχιο, τον ταπεινό, τον φιλότιμο και φιλοπονο, τον διαγοντα ασκητική ζωή
(με λίγες ελιές και λίγο ψωμί για μήνες
στο ταπεινό καλυβακι τον χειμώνα,
όταν έκλεινε το χιόνι τον δρόμο)
με την υπακοή στη γνώμη της μάνας, με την αγάπη σε όλους γύρω του: φίλους και μη.
Δάκρυα χαράς απερίγραπτης, δυνατά σαν τη μπόρα που ξέσπασε καθώς συνοδεύαμε το νεκρό του σώμα στην πορεία προς το κοιμητήριο, που γινήκαν ψιχαλες γαλήνιες, απαλές, σαν τέλειωσε η ταφή και πήραμε τον δρόμο της επιστροφής...
Σε ευχαριστούμε, Θεέ μου, για τούτο τον πατέρα!
Σε ευχαριστούμε, πατέρα,
για το παράδειγμα
και τη θυσία σου!
Χριστός Ανέστη, αγαπημένε μας,
Χριστός Ανέστη στη μάνα,
σε όλους τους κεκοιμημένους
που την πλάκα του τάφου έσπασε
η φιλάνθρωπη Αγάπη του
Χριστού μας!
|από την κόρη σου, Βαλεντίνα Φωλιά
Η φυγή δεν λύνει πάντα
το πρόβλημα των θλίψεων,
διότι όπου και να πας
θα βρεις τα ίδια ή παρόμοια.
Προσπάθησε να λύσεις το πρόβλημα μέσα σου
και μην αναζητείς
λύσεις απ’ έξω...
Κι όταν ακόμη όλοι στον κόσμο σε εγκαταλείψουν
και δεν έχεις πού να σταθείς
και πού να ακουμπήσεις
και πάλιν μην απελπιστείς!
Να λες με πίστη:
«Ζει Κύριος,
γι’ αυτό και δεν μπορώ να
απελπιστώ!»
✞ Μακαριστός Άγιος
Γέροντας Γερμανός Σταυροβουνιώτης
|επιμέλεια ανάρτησης από την εκ των "συν αυτώ", Α.Δ
